Güney Kıbrıs'ta asgari ücret, 924 Euro. 

Ya peki bizde?

Bizde ise 324 Euro. 

Farka bakınız. 

Arada korkunç bir fark bulunuyor.

Yani 600 Euro. 

Bu ne demektir?

Bu açıkça güneyde insanların aldıkları asgari ücret ile çok rahat geçinebildikleridir.

Bizde ise açıkça sefalet içinde olduklarının acı gerçeğidir. 

Oysa asgari ücret, bir ülkede yaşayan insanların yaşamlarını idame edebilecekleri düzeyde sağlanması gerekmektedir. 

Maalasef bu bizim bölünmüş ülkede yerine getirilmiyor. 

Hiç bir hükümet dönemlerinde asgari ücretin yaşam koşullarına göre ele alınıp da bu insanların insanca yaşamlarını sağlamış değillerdir. 

Bu kesim, hep sömürülen ezilen taraf olarak görülmüştür. 

Kazançları hep sermaye babaları tarafından yenip yutuluyor. 

Peki, gelmiş geçmiş hükümetler ne yapıyor?

Onlarda sermayenin yanında hareket ederek bu şekilde düşük asgari ücret kararı ile bu insanları bu şekilde sefalete, açlığa,  hırsızlığa sürüklemiş oluyorlar. 

Evet, insanın aç kaldığı zaman yapacağı en son çaresi hırsızlık oluyor. 

Düşünün aç kaldınız ve evinizde süt, mama ve ekmek bekleyen çocuklarınız var, ne yapacaksınız?

Doğal olarak hırsızlık!

Bu da ne acıdır ki geçmiş yıllarda ülkede yaşanmıştır. 

Bunun ise giderek artacağının acı gerçeğini de görüyorum. 

Çünkü aileler sefalet içerisindedir. 

Karı koca çalışsa bile yine bu yaratılan soygun düzende geçirebilmeleri mümkün değildir. 

Peki, o sözde hükümet edenler ne yapıyor?

Onlar, UBP genel başkanlık yarışına girdiler. 

Ben daha başarılı. 

Ben daha iyi genel başkanlığını, hatta başbakanlığını yaparım diye yarışıyorlar. 

Oysaki bu insanlar değil miydi bakanlık yapan, onlar bu bakanlıkları döneminde adil ve dürüst çalıştılar mı?

Maalesef, hayır!

Bakınız bu insanların hesaplarına!

Mal varlıklarına!

Bunun yanında bir telefon ile işe aldıkları insanlarına!

Yani o dürüstler, bugün hepside tam tersi görev yaptılar. 

Dürüstlük ilkesini çiğnediler. 

Adalet, demokrasi, çatır çatır ayaklarında ezilmiştir.

Ve adaylık yarışı yaptılar. 

Her neyse. 

Bunların emekçi kesim için hiç bir şey yapmayacağını bizler 40 senedir gördük ve de yaşadık.

Evet.

Yazdık, uyardık. 

Halen daha da yazıyoruz. 

UBP, 40 yıldır ne verdi bu kesime?

Onların refahı için ne yaptı?

Hiç bir şey!

Bundan sonra da yapacaklarına inanmak, saflık değil, sadece aptallık olur açıkçası.

Bugün asgari ücretin rum kesiminde bizlerden çok farkla ödendiğini görüyoruz. 

Temel ihtiyaçların orada bizlere göre ne kadar da ucuz olduğu ve aldıkları asgari ücret ile de bunları rahatlıkla aldıklarını görüyoruz. Örneğin, et, peynir gibi ürünler orda çok ucuza vatandaşına sunuluyor. 

Bizde ise tam tersi bu ürünler ve hükümet edenler tarafından üzerine her gün bir yeni  fiyat da ekleniyor.

Neymiş, döviz yükseliyor muş.

Peki bu insanlar, bu fiyatlardan dolayı ne yapacak?

Nasıl yaşamlarını sağlayacak?

Bunların yanında ev kirası, okul masrafları, elektriği, suyu var, bunları nasıl karşılayacak?

Bunları ne acıdır ki hiç düşünmeyen bir hükümet var.

Ve bugün bir kez daha bu insanlar çaresiz bırakılmıştır. 

Dövizin bugün tavan yaptığı ve her bir şeyinde iğneden ipliğe fiyatlarının katlanarak arttığı söz konusuyken, asgari ücret sefalet olarak yerinde halen daha durmaktadır. Ama başında da belirttiğim gibi adamların ne umurlarındadır asgari ücretlinin aldığı maaşı. Onların gayeleri genel başkanlık ve ardından da başbakanlık koltuğudur. 

Onların derdi tek ve birdir. Kendileri ve sermaye düzenidir. Zaten UBP onun için kurulan bir partidir. 

Onların hayatları hayat olacaktır. Hem de öyle müthiş bir hayat. Sofralarında her bir şey de olacak elbette! Ne kira, ne elektrik, ne mutfak ve çocuk masrafı da bilmeyecekler. Ama sen bileceksin. Sen yaşamak için can çekişeceksin. 

Evet, hiç biri onların gaylelerinde değil. Çünkü açlık, sefalet çekmiyorlar. 

Ama asgari ücretli hep mahkum, sefalet ve de açlık içinde!

Yazıklar olsun!