Hayatımın içinde eksilen, ziyan olan bir aşkın fukarasıydım şimdi.

Ağlamak geliyordu içimden, gözyaşlarıma sarılmak sırılsıklam, kasım yağmurlarında ıslanmak, cebimde cevabı olmayan sorularla cevapsız kalmak.

Ve aşkına vuslat yaşamak!

Gökyüzünün mavisi bile fayda etmezken umutlarıma, ne fayda diyordum yeni güne ne fayda İstanbul’a..

İstanbul gibi eskimiş siyah beyaz bir vapurda , ekmek parçaları atıyordum, denizin bembeyaz köpüğünde kabaran ,uçmaya çalışan aç ve beyaz martılara..

Karın doyurmak değilmiş mutlu olmak oysa

Çünkü karnı doyanlar gidiyormuş aslında, arkasına bakmadan umursuzca..

Ve sen kaldığım yerde , senin mabedinde , git diyordun bana , suskun kalan yüreğime inat , imdat bile demeden kusursuzca..

Ve ben yüzümden düşen bin parça ile kalıyordum inadına, kasım yağmurlarında üşüyorken sesim, sözüm düşüyordu toprağa, üşüyordum kalmanın tam ortasında.

Suçlusu ben olmadığım her gecenin sorgusunda , büyüyordu korkularım, sana biat ederken uykularım, ilk defa sende kesiliyordu soluğum..

Nefesim!!

Böğrüm yanıyordu belki , belki de simsiyah kanıyordu  avuçlarım, aşkı muntazam kılan ne varsa yok oluyordu belki de..

Gitmene susamam!!

Duvarlara yazdığım adın kalıyordu, kalmak için bir neden, bir neden arıyordum belki de seni incitmeden, senin gitmene   alışamayacağımı bilmeden .

Bir vakit geliyordun aklıma , ak saçlarıma sürüyordum ellerimi, yokluğuna tarıyordum kır çiçeklerinin tüylerini , tanıdığım en güzel kadın, kaçıncı baharlardan kaçtım sana gelmek senin gözlerinde kalmak için, senin seçtiğin ayrılığın, şefaatinde yaşıyorum şimdi, sayfaları yırtılmış bir defterin arasında kalmış, kurumuş kurutulmuş, unutulmuş  bir gül gibi.....

Günün sözü

Ve gözlerin gelirken aklıma, saklambaç oynayan çocuklar gibi, yumuyordum  kendimi duvarlara...