Ülkede birlik beraberlik söz konusu mu?
Kıbrıs Türkü var olmak için ne yaptı?
Birlik oldu mu?
Hep beraber ses verdi mi?
Kurtulmanın ve bu topraklarda var olmanın mücadelesini gösterdi mi?
Maalesef hayır!
Bakınız ülkede yaşanan gerçeklere ve bu gerçeklerin de suçlusu olan tarafa karşı hep birlikte olmayışımıza.
Bu halimiz ile nasıl bizler kurtulur ve ülkemizde yaşamış oluruz?
Bu kesinlikle mümkün değildir ve günden güne azınlık halimiz de bunun en acı gerçeğidir.
Bu azınlığımızı bile birlikte olup da haykıramıyoruz.
Yok oluyoruz diyemiyoruz.
Buranın artık bizden çıktığını söyleyemiyoruz.
Yani buranın Türkiye'nin arka bahçesidir diye hep birlikte haykıramıyoruz. Ondan sonrada bu memleket bizim biz yöneteceğiz diyoruz. Ha de bakalım göster kendini bu memleket gerçekten de bizim olduğuna. Bizlerin yönettiğine. Yok değil mi öyle bir şey. 
Çık sokaklara ve bak gerçekten de bize benzeyen bir yanı kaldı mı? 
Sokaklarda insanlara bak, kıbrıslı Türk var mı?
Evet işin acı gerçeği azaldıkça azalıyoruz. 
Yani bu memleket bizimdir demekle olmuyor.
Daha fazla bizlerin bittiği ve tükendiği olur sadece ki böyle de oluyor. Hiçbir ilerici yada solum diyenler birlik olup da suçluyu haykıramıyor.
Neden?
Bakınız yaşanan o Afrika gazetesine yapılan saldırı olayında birlik olunmadığımız ortaya çıktı. O saldırı kimin tarafından hangi adresten geldiği bilinirken, susan sendikal platformu gerçeği o gün sanki de yaşanmamış gibi Afrika gazetesini ne ağıza aldı ne de orada yer almasına izin verdi. 
Bu şekilde kuruluş mu olur?
Bu şekilde mücadele kavga mı olur? Yaşananlara o gün sendikal platformu gözünü ve kulağını kapatacak ve ondan sonrada bizler insanımız için var olması için kavgaya veriyoruz diyecek. 
Bunlar ne kadar gerçekçi sayılır? Bana göre gerçekçi hiçbir yanı yoktur. Burada varoluş için kavga veren bir gazetenin durumu açıkça ortadayken sizler bunu görmeyecek ve bu şekilde meydana ineceksiniz ve kavga veriyoruz diyeceksiniz. Bu sadece maskaralıktır. Bu sadece Ankara'dan korkmaktır. Geçin bunları. O gün sınıfta kaldınız. 
Her neyse.
Yaşanan gerçekler karşısında her kes kendini çok iyi tanıtır aslında. O gün de sendikal platformu kendi tanıtmış oldu.
Bugün ise bir başka olaya bakarsak yine buna benzer bir olay yaşamış sayılırız. Gerçi burada saldırı ve öldürmeye benzeyen olay yok Afrika gazetesine yapılanlar gibi ama söylenenler karşısında susanların acı gerçeği vardır. Evet Lefkoşa ara bölgede yapılan iki toplumlu toplantıda KTOEÖS Başkanı Selma Eylem'in söyledikleri karşısında susanlar gibi. Selma Eylem buranın bu hale gelmesinin tek suçlusu varsa o da Türkiye devletidir demesi karşısında o mücadele verenlerin susup da destek vermedikleri gerçeği anlaşılıyor ki bu toplumda artık kavganın ve bu ülkenin bizim olduğunu görmemiz mümkün değildir. Bakınız bu konuda KTÖS'de sustu ve ne bir bildir, ne de destek için konuşmasını duymuş olduk. Konuşup da destek vermesi gereken, Şener Elcil'de konuşmadı. 
Peki diğer örgütler?
Sendikalar?
Partiler?
Hiç birinden ses çıkmadı.
Peki gerçekleri bizler nasıl haykıracağız? Bu şekilde susarak mı? 
Birlik olmayarak mı? 
Bu kavgada konuşmamak ve susmak tabi ki teslim olduğumuzu göstermiş olur. 
Yoksa bizler bittiğimizin acı gerçeğini mi yaşıyoruz?