Bebek, dünyaya geldiğinde ilk farklı kişi olarak babayı tanır. Bu çoğumuz tarafından anne olarak sanılsa da bebek kendisiyle annesi arasında bir bağ kurup bütünleşip tek bir parça olarak gördüğü için, ilk farklı kişi baba olmaktadır. Dolayısıyla babanın varlığı bebeğin dış dünyayı tanımasında, anlamlandırmasında, dünyayla arasında sevgi ve güven ilişkisi kurmasında oldukça önemlidir.

Tek iletişimi anneyle olan çocuk, paylaşma içgüdüsünü öğrendiği aşamada babanın rolü oldukça büyüktür. Çünkü, ilk paylaşım olarak, tek bir beden olarak gördüğü anneyi, baba ile paylaşmayı öğrenir. Bu aşamada baba ile kurulan güven ve sevgi bağı ne kadar güçlü olursa, çocuğun sevgi haritası da o yönde gelişecektir.

Çocuklarda cinsel kimliğe gelecek olursak; çocuk 6 yaşına kadar cinsel kimliğini tamamlar ve bu dönemde erkek çocuk, babayı kendisine rakip olarak görür. Fakat, tabi ki babaya olan sevgisi ve babanın daha güçlü biri oluşu, çocuğun babayı rakip olarak görmesinin önüne geçerek, artık çocuğun baba ile özdeşim kurmasını sağlamaktadır. Anneden güven, babadan ise güç ve kontrolü öğrenmeye başlayan çocuk, dolayısıyla bu dönemlerde babanın istikrarsız tavırları, güven vermeyişi, tutarsız davranışları vs. çocuğun gelecekte kuracağı ilişkilerin ne yazık ki zedelenmesine yol açabilmektedir.

Çocuğun gözünde babası, güçlü, her şeyin üstesinden gelen, dünyanın en zeki insanı ve kendisinin kahramanıdır. Babayı bu denli kutsallaştıran çocuk, babasından gördüğü ilgi, sevgi ve özellikle takdir ile, tıpkı babası gibi her şeyin üstesinden geleceği mesajını alır ve bu sayede kendisine olan özgüveni gelişmeye başlar. Bu da ileriki yaşamında çocuğun, öncelikle kendisiyle olan ilişkisinde olmak üzere, sosyal, akademik ve iş hayatındaki ilişkilerini, bakış açısını, başarısını perçinleyecek bir durum haline gelir. Zamanla çocuk, babayı örnek alarak, onu kendisine rol edinmeye başlar. Bu dönemde de yine baba, öğretici, güven verici, tutarlı, koruyup kollayan ve anlayış çerçevesinde bakış açısına sahip olursa bu, çocuğun babayı kendisine rol almasından da kaynaklı olarak, gelecekte çocuğun kendi kuracağı ailesindeki kendi baba rolüne kadar uzanan, onunda çocuklarına karşı oluşturacağı tutumlara kadar etkileyen bir yapı inşaa etmektedir. Sonuç olarak, tüm bu durumları göz önünde bulunduracak olursak, aktif bir rolü olan babaya düşen sorumluluklar da aslında tıpkı anneye düşen sorumluluklar kadar kaçınılmazdır. Bu durumda baba ile çocuk arasındaki ilişki de oldukça önem taşımaktadır. Ve bir çocuk yetiştirmenin, aslında bir gelecek yetiştirmek olduğunu unutmamalı, çocuklarımızla bağlarımızı kurarken aslında ne denli ince bir çizgide yürüdüğümüzün de farkında olmalıyız.

Sevgiyle Kalın.