Nerede o eski CTP, hani ya Ahmet Mitat Berberoğlu, Özker Özgür, Naci Talat, Fadıl Çağda, Kuydul Turan, Sonay Adem ve daha bir sürü mücadele insanı vardı o yıllarda.
Evet, nerede o CTP şimdi?
Yok!
CTP'de Cumhurbaşkanı olundu, başbakan da ve CTP gerçek aslına bir türlü dönemedi.
Bugün yine hükümet olundu ve başbakan da peki ne değişti?
Hiç bir şey!
Ínsanlar mutlu mu?
Ülkede huzur yaratıldı mı?
Maalesef hayır!
Statüko aynen devam ediyor.
CTP'li olmak o dönemlerde kolay bir şey değildi. Ailenden, kendinden bir şeyler hep feda ediliyordu. Sırf ülke için, sırf çocukların geleceği için. Vatanın ortak vatan olduğu, olacağı için. Bir çok insan CTP'ye her şeyiyle gönül verdi. O kadar zor koşulları ne pahasına olursa olsun göğüsledi. Hiç bir zaman da yılmak nedir bilmedi. Pes etmedi. Kavga verdi, cesurca. Sokağa indi. Tehditleri gördü. Hapse kondu, Ìşsiz kaldı, ama yine de vazgeçmedi. Yardımlaşma yaptı her zaman parti adına. Kendi cebinden kesti partisine verdi. Sırf ülke insanının var olması adına bunları yaptı. 
Evet, hiç unutmayacağım o tehditleri. 
O bombaları. 
Ölüm tehditlerini. 
O günlerde CTP'nin varlığı ve mücadelesi düzenin (Statükonun) yaratıcılarını hep korkutuyor, rahatsız ediyordu.
Korkuları büyüktü, çünkü halk vardı. Gerçek kıbrıslı insanlardı bunlar. 
Ve yıllar sonra  CTP, farklı değişime, yani düzen partisi olmaya doğru kendini sürükledi.
Gerçek kavgadan kendini aldı. Yukarıda verilen kavganın onda biri şimdi yok!
O kavga veren insanlar da yok!
Partiden atılan, ardından ölüp giden o gerçek Kıbrıslı mücadeleciler yok!
Geride düzene entegre olan ve bu düzenden beslenen bir parti ve onun bu şekle gelmesini isteyenler vardır. Tabi ki hedeflerine de böylelikle ulaşmış oldular. 
Bakınız bu hale getirilen CTP'ye.
CTP'nin o barış sözcüğü şimdi nerede?
Yok, değil mi?
Peki ya emek?
O da yok!
Özgürlük?
Yok!
Hak deseniz o da yok!
Peki demokrasi?
O da yok!
Toplumsal varoluş?

Yok!
Sosyal adalet?

Yok!
Sosyalizm?

Yok!
Adalet?
O da yok!
Hele o birlik, mücadele ve dayanışması?
Maalesef o da yok!
Yani CTP o eski CTP değildir artık.
Çünkü kendisi istedi ve bu hale geldi.
Kimse CTP'yi bu hale getirmedi!
CTP artık ne yapsa ne etse özüne dönmesi mümkün değildir.
Artık düzen partisi olmuştur.
Her şeyi ile bu hale gelmiştir.
CTP, artık treni kaçırmış oldu.
Bundan böyle umut parti değildir ve de olamaz!
Kimse de sevinmesin o eski CTP olacak diye!
Evet, açıkçası CTP'yi CTP yapacak bir şey kalmadı geriye!