Yakamoz bakıyordu gözlerin, atlar koşuyordu sürgüne, yamacında ahenk vardı, rengârenk yağıyordu üstüne düşlerimin.
Kış ortasında kuru olur ayaz, nefesim üşür bazen, bazen sesim çıkmaz. 
Kesilir dallar, yalnız kalır budak; lakin sonrası filizlenip göverir yarına dair umutlar hep aşkla yeniden, göz kuyularından inci çeker kendine toprak: yağmur… 
Ve yağmurlar sonrası toprak kokusu…  
Karadır sevdası yiğidin, kordur sofrası, funda kokar ellerim, ellerim avuçlarım, harman ederken toprağı. Sılası sevdadır gurbetin. Aşkı ise geceleyin titreyen şehirler misali ürkek… Nedendir bilirsin sen de… Fetva kesin: “Derya üzre sefer vacip olur aşka düşene.” 
Yerlerde ekmek kırıntısı, birbirlerinden habersiz kuşlar, modern zamanların köle apartmanlıları… Yıllar törpülemiş kavgamı, bende seyreder artık durgun sular. Güze akar yapraklar, elveda yaz, bunca yıl direndim kendime, ben sevgime verdim sözümü. Vedalar, ah sükunetin çocuğu vedalar… Aypare yıldızlar parlar, ,hep aşkla yeniden, düştüğümüz yerden, yenildiğimiz meydandan, vurgun yediğimiz köşelerimizden hep aşkla yeniden… Ki beklerken biz zamanı pıhtısında zaman sızlar…