Son yıllarda işçilerin maruz kaldığı insanlık dışı şartlar dikkat çekici bir sorun haline gelmiştir. Özellikle devletin kendi eliyle getirmiş olduğu bu yabancı işçiler adeta kölelik kampına mahkum bırakılmış haldedir. 

Hem devlete bağlı kurum olan Cypfruvex portakal tesisinde hem de bireylere bağlı tesislerde bunlar yaşanıyor. Devlet, kendi eli ile bu insanların yaşam koşullarını insanlık dışı şartlara taşıyarak 2024 yılında kölelik kampı koşullarının oluşturuyor. Bunu yapan da sözde bir devlet oluyor ne acıdır ki!

Yabancı uyruklu Pakistanlı ve Bangladeşli işçiler aylardır aç, susuz, hijyen ortamından mahrum ve parasız bırakılıyor. Hatta bu insanlar su erişimi sorununa bağlı olarak şebeke suyu tüketmek zorunda kalıyor. Pis suların aktığı yerde kötü sağlıksız bir şekilde öylece hijyensiz bir ortama maruz bırakılıyor. Bugün onların durumunu gördüm ve insanlığımdan utandım. 

Bu bir insanlık suçudur ve devlet insanlık suçu işlemiştir.

Evet, bu yabancı işçiler, çoğu zaman ekonomik kaygılarla yurtdışında olan hayallerini gerçekleştirmek için mal varlığını ve birikmiş paralarını yatırarak geldikleri KKTC’de, umdukları yaşam standardının ve çalışma koşullarının çok ötesinde bir alanda yaşamaya mecbur bırakılıyor. 

Yetersiz hijyen şartları, kalabalık ve bakımsız mekânlar, bu işçilerin insanlık onurunu hiçe sayan koşullarda yaşamaya mecbur bırakmaktadır. 

Bu yerlerde temel ihtiyaçları bile karşılanamamaktadır. 

Kış soğukları ve yazın bunaltıcı sıcakları altında, sağlıksız koşullarda yaşam mücadelesi veren bu insanların sesi, çoğu zaman duyulmamaktadır. 

Maaşlarının ödenmemesi ise bir başka ciddi sorundur. Çalıştıkları yerlerden hak ettikleri ödemeleri alamayan yabancı işçiler, sadece ekonomik değil, aynı zamanda psikolojik olarak da büyük bir yük altındadır. 

Çoğu, ailelerine göndermek üzere biriktirdiği paraları zamanında alamadığından dolayı ağır bir borç yükü altında kalmakta ve bu durum, onların yaşam kalitesini yok eden bir diğer faktördür. 

Bu trajedi, yalnızca bireyleri değil, tüm toplumu etkilemektedir.

Sonuç olarak, KKTC’deki yabancı işçilerin yaşadığı bu insanlık dramı, acil çözüm bekleyen bir durumdur. 

Gasp edilen haklarının verilmesi, insanlık onurlarının ve el konulan pasaportlarının iade edilmesi kendini yönetici ve KKTC’yi egemen bir devlet olarak gösteren sözde idarecilerin sorumluluğudur. 

Bu konuda yetkililerin üzerine düşeni yapması, biz toplumdaki bireylerin bu konunun düzeltilmesi için baskı oluşturması hem etik bir sorumluluk hem de ahlaki gerekliliktir.