Hayat! Kısacık bir kelime..

Ne kadar çok kullanırız dimi? Olan her şey ardından “ahh be hayat işte” cümlesini.. Ne kadar da alıştık buna. Olanlar hayatın inişli çıkışlı yollarıdır nihayetinde. Değil mi?

Bir haber okudum dün akşam, her gazete son dakika geçmiş “patlama nedeniyle hayatını kaybetti!”..  Haberin içeriğini okudum bir merakla, içimde ayrı bir korku var, bu sefer nerde? Herkes iyi mi? Ne zaman geldik ki biz bu duruma? Bir baktım, daha 13 yaşında bir çocuk.. 13 yaşında! Altında da bir açıklama; “Mevlevi’de bu sabah ölü bulunan 13 yaşındaki Makhir Ismaılov’un, bölgede bulunan bir mühimmata muhtemelen temas etmesiyle, mühimmatın patlaması sonucu öldüğü tespit edildi.” Oturdum bir derin nefes aldım, kim verecek bunun hesabını, biri bunun sözde hesabını verse de kim ödeyecek o çocuğun umutlarını, hayallerini, hayatını..  Kim ödeyecek onun anne babasının hakkını!  Aklım almıyor, 13 yaşında bir cesedi insan görerek nasıl yaşar.?

Ne olacak diye soruyor insan kendine, kimler kimler ölmedi ki Cansın dedim. Üzüldüm, ağladım sonra kendi halime kızdım. Zaten hepimizin de yaptığı bu değil miydi? Dışardan bakıp, ah vah çekmek dünyanın en iyi insanı gibi yırtınmak sonrasında da unutup instagram da lıke saymak.  Ne kadar da hiçbir şey yapmayan elleri kolları dilleri bağlı insanlar olduk biz. Nedir bize bunu alıştıran? Çok değil bir hafta önce bir sel felaketi oldu 4 pırıl pırıl genç hayatını kaybetti. Peki biz gene neler konuştuk?  Neler neler  gelmedi ki kulaklarıma, fırsat bu fırsat devleti yuğ’layan mı dersiniz, onlarında ne işi vardı aynı arabada evde olsalarmış gezmeselermiş’ler , sel  felaketi oldu temizlendi iyi oldu diyenler mi ve daha niceleri… he birde klavye başında ah vah çekip içindeki o sert adamı klavyeye döken ama sonrasında göbek atan insanlar mı? Yanlış olmasın, sizlere de saygı duyuyorum.. ! Lakin gel gör ki kendimede sormadan edemiyorum biz ne zaman geldik bu noktaya, insanlığımızdan ne zaman bu kadar uzaklaştık. Hayat kavgası eskiden de, “ekmeğini taştan çıkardı” cümlesi eskidendi. Şimdi sadece kimin tabağındaki lokmasını daha çok alabilirim, benim cebimin kabarık olması için kaç insan ölsünler var.. İnsanlar ölüyor, insanlar acı çekiyor.. Peki ne uğruna? Soruyorum şimdi kendime, o patlayan mühimmatın orda olma sebebi kim? Bundan dolayı kime hesap sorulacak? Sorulacak mı? Yoksa aman Gürcü asıllı biri deyip bu ölümünde üstüne örtüsünü çekecekler? Hatta çektiler mi? Kim suçlanacak? Devlet? Asker? Kim? Bir İNSAN çıkıp sorumluluğu alabilecek mi daha çocuk, daha insan ölmesin benş sevmeyin ben yaptım ama düzelteceğim diyecek mi? Keşke..

Küçükken okuduğumu anlamadığımda Öğretmenim “bir daha oku” derdi ve bir daha okurdum. “Anladın mı?” derdi. “Anladım” derdim. “Şimdi bir de sesli oku” derdi ve bakardı. “Şimdi çok daha iyi anladım” der, gülümserdim. Bir soruyu sesli okuduğumda daha iyi anladığımı “anladığımda” ilkokuldaydım.  Anlamak çok zor değil yani söylemek istediğim şu ki anlamak isteyince her şeyi anlarsın arkadaşım. Bu hayatın bir sonu olduğunu, 13 yaşında bir çocuğun toprağa verilip kaybolup gidebildiğini, sıradakinin senin de olabileceğini ya da sevdiklerinden birinin olabileceğini anlarsın! Senin ne bir devlet olman, ne büyük adam olman, ne de o narsist yanını tatmin etmen sana daha fazla yaşam hakkı vermeyecek..  Bırakın artık çıkarlarınızı düşünmeyi, intihar etmek isteyen bir adamın kazada başkasının canına kast etmesiyle aynı durum bu.. bırakın kendi kötülüklerinizde kendiniz yaşayın, birileri kurtulabilecekse ve buna çıkarlarınız engel oluyorsa izin vermeyin.. artık anlayın ki iyi insan olmak istiyorsanız en başta kendi içinizde yaşayın!  Sağa sola atmaktansa en iyi sohbeti kendi içinizde yapın.

Başlarken de dedik ya “hayat işte”.. aslında hayat o inişli çıkışlı yollarda olanları kendine nasıl anlattığınla alakalı.. kendini kendine nasıl anlattığındır önemli olan, gün sonu özetini nasıl yaptığınla alakalıdır. Bırakın arkadaşlar bu saçma sapan hırslarınızı, insanlar ölüyor, insanlar aç susuz geziyor, bir baba çocuğuna ayakkabı alamadı diye kendini öldürüyor.. büyütmeyin küçük dünyanızı, egolarınızı.. aslında kocaman bir evrende karınca kadar bile yer teşkil etmiyoruz, gerçekler uçaktan baktığımızda gördüğümüz kadar aslında..! çok da şey etmemek lazım..