Her anne ve baba adayı aralarına katılacak çocuk sevinciyle hayaller kurmaya başlarlar. Beslenmesi, eğitimi,  gelişimi yani hayatıyla ilgili neler yapacaklarını planlar dururlar. Ancak her zaman herşey yolunda gitmeyebilir. Bedensel veya zihinsel bir engel bu sürece eşlik edebilir. Bu engel doğum öncesinde annenin beslenmesi ve kullandığı ilaçlara bağlı olarak ortaya çıkabilir. Bunun yanında  doğum sırasında yanlış müdahaleler ve  doğum sonrası yaşanan kazalarda bu sürecin  başlamasına neden olabilir. Anne ve babalar bu süreçte ilk olarak şok, inkar ve üzüntü davranışlarının görüldügü bir evreye girerler. Çocuğunun durumunu öğrenen aile o şokla ya çok hissizleşir yada ağlama krizlerine girebilir. Çocuğunun geleceğiyle ilgili kaygıya kapılan aile durumu sürekli inkar ederek yokmuş gibi davranabilir. ikinci evrede suçluluk, öfke ve utanma duygularını birarada yaşarlar ve kendilerine en çok sordukları sorular "Neden bu durum bizim başımıza geldi? "Biz nerede yanlış yaptık da böyle oldu?" soruları olur. Çünkü aile çocuğun yetersizliğini kendi yetersizliği gibi görür ve bu aşamada ya çocuğa sıkıca bağlanıp onu koruma kollama görevi üstlenirler yada tamamen reddederler. Yaşadıkları utanma duygusuyla çocuklarını toplum içine çıkarmada güçlük gibi problemlerde yaşayabilirler. Üçüncü evrede ise durumu kabullenmeye başlayarak çözüm yollarını araştırmaya başlarlar. Aile artık uyum aşamasındadır. Tüm korkularını, ön yargılarını, olumsuz duygu ve düşüncelerini  bir kenara bırakarak ben çocuğuma nasıl faydalı olabilirim, ona iyi gelecek şeyleri nereden nasıl bulabilirim, nasıl bir eğitim aldırabilirim  diye yola çıkarlar. Uzmanlarla işbirliği yaparak çocukları için en uygun eğitim yöntemini bulmaya çalışırlar. Evde de bu eğitimi destekleyerek uyum aşamasını eyleme dönüştürürler.  Bu dönemde aileler çocuklarıyla sıcak ilişkiler kurmalıdır. Sevgi ve şefkatin olduğu güvenli ortamda çocukların gelişimi de aynı oranda artış gösterecektir. Eşlerin birbiriyle uyumlu bir şekilde süreci yönetmesi de önem taşımaktadır. Çünkü çocukların anne kadar baba ilgisine de ihtiyaçları vardır. Ailelerin çoğu red aşamasında kalmakta ve kabullenme sürecine erişememektedir. Bu da çocuğun  gelişiminde gecikmelere neden olmaktadır. Ailelerin en önemli görevi durumu erken süreçte kabullenmektir. Bu aşamaların yaşanması doğal bir süreçtir ancak bu süreçleri olabildiğince hızlı ve sağlıklı atlatmak büyük önem taşımaktadır. Çünkü özel gereksinimli çocuklarımızın gelişiminde erken tanı ve yoğun eğitim büyük önem taşımaktadır.