Karpaz sahilinde cesetler...
Toplam sayı sekiz...
Ve bu sayı sadece bizim sahilimizde...
Sayı belki bu kadarla kalır diyorum...
Artmasın bu sayı ve daha birçok insan ölmesin...
Cesetler birçok ülkenin sahillerinde de yine yer alıyor...
Sayı belkide çok...
Ínsan kıyımı bu!
Ölenler insandır insan!
Ölümün değil, yaşaması gereken her insan gibi yaşaması gerekir bu masum insanlarında...
Cesetler kadın olsun, adam olsun ya da çocuk olsun hiç fark etmez...
Sonuçta candır...
Hepside insandır...
Bunların çocukları var, anneleri var, babaları var, kardeşleri var...
Arkada bıraktığı birçok bekleyeni...
Canı ve ciğeri her şeyi olan sevdikleri...
Onların anıları...
Onların çocukluk günleri...
Sevdikleri, en güzel şeyleri...
Yaşayıp da geleceği adına yapacakları hayalleri vardı bu geride bırakılan masum canların...
Ama yok şimdi tüm bunlar...
Elini tutacak babası ve annesi yok şimdi...
Sarılıp da seni seviyorum diyen eşi de yok .
Canım babam, canım annem, diyemeyecek şimdi o ölen canlar...
Bu mudur hak?
Bu mudur insanlık?
Nerede insanlık?
Cesetler kıyılarda...
Benim suçum değil, bizim suçumuz değil demekle olmaz tüm bunlar...
Hepimizin suçu var...
Ne yaptık o ölen canlara karşın?
Ortak olduk her bir şeye aslında...
Dünyada kurulan bu sömürü düzeni hep kolladık... 
Hep yanında durduk...
Sömürü karşısında durabildik mi?
Başkaldırı yapabildik mi?
Silah tüccarları için dünya halkı ne yaptı?
Ayağa kalkmayı denedi mi?
Hayır?
Dünya suçlu!
Ínsanlık suçlu!
Dünyada yaşamak herkesin hakkıdır. 
Kendi toprağında!
Ölmek ise kendi yurdunda ölmektir.
Bu hakkı elinden alan bu sömürü düzeni, silah tüccarları, bugün bu şekilde cansız bedenleri sahillere vurarak yok ediyor...
Göçmen dahi düşsen, insanca yaşamak ve ölmek her bireyin hakkıdır...
Peki, bugün o sahillere vuran canlar...
Yaşaması gereken canlar...
Arkasında her biri bir yakınını bıraktı...
Canını, ciğerini...
Ve geri de kalan insanlık yaşıyor...
Hiç umursamadan...
Hiç ses çıkarmadan...
Ínsanlık bitti!
Ínsanlık öldü!
Yazıklar olsun!