Sevmenin adıydın, gün batımında tütüyordu kokun, Kifayetsiz bir akşamüstü kimsendim tüm kimsesizliğimle.

Bir sokak ötede sevmiştim seni, bir sokak ötede, gözlerinin ta içinde..

Güneş görmemişti yüzüm, bir şenlikti umutlarım, yeşilin huzuru siyahın asaleti, sevdanın cesaretiydi korkularına dem vurduğum..

İyi ki varsın canım, sensiz sabahlar yok artık, seni sormuyor yalnızlığım…

Vesselam mutluyum, son mektubun mısralarında kaldı gelmeyeceğini sanırken sana dair yazdığım son satırlarım..

Evet kalbimin, bedenimin, ruhumun sahibi, bunca yıl beklediğim kadın..

Sebebim…..

Çaresiz hallerimin, yorgun düşen hayallerimin ilk göz ağrısı.

En sevdiğim şairin, en sevdiğim şiiri, belki bir pazartesi, bitmez dediğim bir günün en mutlu ertesi…

Yine yorgundu martılar, vapurlar geçerken rıhtımdan, köpürüyordu deniz, mavisinde mabet vardı, akşam üstleri sen, sen bir deniz, alacakaranlıkta ben, denize düşen, sevdana sarılan..

Bugün şubat ayının on sekizi, biz olmamızın on ikinci senesi, hani imkansız demiştin ya isteyince oluyormuş değil mi.

Sevmek sevildiğini  anlamak ve  haykırmak ne garip şey değil mi..

İyi ki varsın dediğim iyi ki varsın.

Zaten bu hayat değil mi ki, doğmak, büyümek ve toprak olmak gibi…