Genellikle 3-4 yaş aralığında başlayan tırnak yeme alışkanlığı bazen ergenlik dönemi sonrasına kadar sürse de bazen de hayat boyu sürebilmektedir. Yapılan araştırmalara göre çocukların %33’ü , ergenlerin ise %40-45’inde tırnak yeme davranışı görülmektedir. Tırnak yeme davranışının kökeni psikolojiktir. En önemli sebebi, çocuğun aileden yeterli miktarda ilgi, alaka ve sevgi görememesidir. Çok nadiren ise ailede tırnak yiyen anne, baba, abi, abla gibi kendisinden büyük kişilerin tırnak yeme alışkanlığının olması, çocuğun da onları görerek rol model almasına sebep olur ve aynı şekilde çocuğunda tırnak yeme davranışını geliştirmesine neden olmaktadır. Ergenlik döneminde de çocukluk döneminde olduğu gibi kişi, çevreden saygı, onay, ilgi bekleyip, beğeni almak ister. Bu tür beklentileri gerçekleşmezse tırnak yeme davranışını gösterebilirler. Genellikle bu çocukların veya yetişkinlerin ailelerine bakıldığında, baskıcı, otoriter, güvensiz, ilgisiz bir anne veya baba, çocuğun sürekli azarlanması, kardeşler arası kıskançlık, aile içi geçimsizlik, ailede şiddetin oluşu vb... durumlardan bahsedebiliriz. Çocuklarda bu durum ailesinden psikolojik doyumu sağlayamadıklarından dolayı, kendilerine dönmeleriyle baş gösterir. Kimi çocuk tırnak yerken kimisi koparıp atar, kimisi bu davranışı tırnak etlerine yapar. Genel olarak bu davranış, gergin, stresli zamanlarda ve baskı altında hissedildiğinde tekrarlanır. Çocuklarda çoğunlukla bu davranışı fark eden aileler çocuklarına, ‘elini ağzına götürme, elini çek, yapma vb...’ ikazlarda bulunurlar ve ne yazık ki bu tutumu sergilediklerinde çocukta bir değişiklik olmaz ve çocuk aynı davranışı yinelemekten geri kalmaz.

Nasıl Yaklaşmalıyım?

Çocuğunuz 3-4 yaşlarına gelene kadar bu davranışı görmezden gelmeli, ikaz etmemeli, cezalandırmamalı korkutmamalı ve azarlamamalısınız. Çünkü bu tarz tutumlar çocukta daha ağır psikolojik bir etki bırakmaktadır. Çocukların o anlardaki ilgisini ve dikkatini başka yöne çekebilmeyi denemek gerekir. Bu konuda bazen sakız çiğnemenin de işe yaradığı söylenebilir. En önemlisi önceliği çocuktaki gerginliği, stresi azaltıcı çözüm yollarını bulmaya gidilmesidir. Bu davranıştan vazgeçmesi için çocuk zorlanmamalıdır, çünkü bu zorlayıcı tutum kimi zaman çocukta bu davranışa iten bir sebep haline gelebilmektedir.